Plotkujemy

Źródło obrazka: KLIK

Kiedy byłam młodsza (mniej więcej do jakiegoś trzynastego roku życia) oglądałam sporo seriali. Było dla mnie naturalne, że włączałam wieczorem telewizor i zagłębiałam się w losy bohaterów różnych telenowel czy cokolwiek to było. Na szczęście z biegiem czasu zaczęłam coraz więcej czytać, a telewizor stopniowo zszedł na drugi plan. Obecnie rzadko z niego korzystam, raczej tak od czasu, do czasu. Jednak wiadomo, przyszła moda na zagraniczne seriale. Ciągle słyszymy o nowych produkcjach, a nastolatki uwielbiają oglądać te wieloodcinkowe produkcje. W wakacje stwierdziłam, iż miło byłoby coś obejrzeć. Nie miałam na myśli nic ambitnego. Takim sposobem zabrałam się za pierwszy odcinek "Plotkary".

Źrodło obrazka: KLIK

Obecnie jestem po skończeniu drugiego sezonu. Moje zdanie na temat tego serialu wygląda tak: to jest takie głupiutkie, że aż momentami żałosne, ale uwielbiam te postacie, nawet jeśli są po prostu bogatymi snobami. I chociaż widzę bezsens "Plotkary", to jednocześnie bardzo ją lubię. Idealnie się przy niej odpoczywa. Odmóżdża, momentami bawi, a niekiedy irytuje (wtedy zaleca się przypomnienie sobie, że to jedynie serial o manhattańskich nastolatkach, które mają stanowczo za dużo swobody, a za mało dyscypliny - takie stwierdzenie pomaga i pozwala spojrzeć na całość przychylniej). 

A o czym omawiany tasiemiec mówi? Poznajemy grupkę nastolatków, którzy na co dzień bawią się, piją, wygłupiają, chodzą do szkoły (co nie zawsze równa się z nauką), przyjaźnią się, kochają, zdradzają. Generalnie jeden wielki misz-masz. W sumie sezonów jest sześć, a przed dwa, które poznałam przewinęło się tyle związków, że raczej na palcach u rąk ich nie policzycie. Także jeśli planujecie obejrzeć "Plotkarę", nie zdziwcie się, że któryś z bohaterów przez zaledwie kilka odcinków będzie miał już dwóch partnerów - tutaj to norma. Są rozstania, rozpacze, wielkie powroty.

Jednak przede wszystkim mamy bohaterów. Może jest możliwość ich nie lubić, ale ja na pewno się do tego grona nie zaliczam. To znaczy znalazły się postacie, czarne charaktery, do których nie żywię sympatii, ale za to praktycznie wszyscy są dobrze wykreowani. Mamy grono wyrazistych, młodych ludzi, którzy zapadają w pamięć. I przyznaję, jak już oglądam ten serial, to absolutnie wpadam do ich świata. Cieszę się z ich szczęścia i szkoda mi, kiedy los rzuca im kłody pod nogi (albo sami nawzajem sobie rzucają, to są koszmarni intryganci!). Myślę, że gdybyście zobaczyli moją minę, gdy pewni bohaterowie w końcu wyznali sobie miłość, zrozumielibyście że naprawdę to przeżywałam. To było z mojej strony odrobinę nienormalne, ale ja się autentycznie cieszyłam. Jakoś mi teraz dziwnie zważywszy na to, że mowa jedynie o wymyślonych osobach, no ale cóż...

Nie oglądajcie jeśli chcecie wszystko traktować dosłownie. Jest tu za dużo naiwności, co może denerwować. Jednak jeśli nie wypaliły wasze weekendowe plany lub czujecie się przygnębieni i jedyną rzeczą, na którą macie ochotę jest rzucenie się na łóżko i szlochanie w poduszkę, to "Plotkara" jest dobrym rozwiązaniem. Czas minie Wam bardzo szybko, a przy okazji się rozchmurzycie. Ja małymi kroczkami będę najprawdopodobniej kontynuowała oglądanie, a że nie jestem typem osoby, która poświęca na takie rzeczy dużo czasu, to zapewne przez najbliższe miesiące nie zabraknie mi odcinków. W razie czego wiecie co robić, manhattańskie ploteczki na Was czekają!
"xoxo,
Gossip girl."