"Mio, mój Mio"

"Mio, mój Mio" - Astrid Lindgren

Źródło okładki: KLIK

Astrid Lindgren to, jak zapewne wszystkim wiadomo, autorka niezwykle znanych "Dzieci z Bullerbyn", czy opowieści o szalonej dziewczynce Pippi. Jednak wśród osławionych książeczek są też te, o których nie każdy słyszał. Jedną z takich książek jest "Mio, mój Mio", baśń pozwalająca przenieść się nam w inne, nieznane dotąd Krainy.

Wilhelm Olsson zaginął, taką informację ogłoszono w radiu pewnego październikowego dnia. Chłopca nie udało się znaleźć, a dlaczego? Stało się tak, ponieważ trafił on do... Krainy Dalekiej. A tam żyje mu się zdecydowanie lepiej, niż wśród niekochających go opiekunów. Wilhelm dowie się tam sporo o sobie i przeżyje przygody swojego życia. 

Nie mam do powiedzenia dużo na temat owej powieści. Nie dlatego, że mi się ona nie podobała. Czytało się

Jedna z ilustracji, które zostały
zaczerpnięte z wydania szwedzkiego
i umieszczone w polskim.

ją naprawdę miło. Oczywiście wiadomo, jest to lektura kierowana głównie do dzieci, ale ja jako nastolatka mogę powiedzieć, że z powodzeniem mogą po nią sięgnąć starsi czytelnicy. Wystarczy dać popracować trochę fantazji, zobaczycie, że będzie to miłą odskocznią od wiecznie mnożących się obowiązków.

Jak już pisałam, mamy baśń. Oprócz tego są do odkrycia nieznane lądy, pojawiają się przyjaciele, czekają przygody, niezwykła przyroda i wróg, którego trzeba pokonać. To wszystko na zaledwie trochę ponad 180 stronach. Dla mnie była to odpowiednia książka zważywszy na mój ostatni zastój czytelniczy spowodowany dużą ilością nauki. Któregoś dnia poczułam, że właśnie teraz powinnam przeczytać "Mio, mój Mio". Myślałam, że to dzieło Astrid Lindgren mnie oczaruje. Tak się nie stało, jednak spędziłam z nią kilka przyjemnych chwil.

W dodatku załączony z wydania szwedzkiego ładne ilustracje. Czuć magiczną atmosferę nakreśloną prostym stylem dostosowanym do dzieci. Nie pokochałam, ale polubiłam. A czasem i takie książki są potrzebne.