Ostatni na mecie

Piszę ten post w nocy, zła na samą siebie. O co? O to, że my ludzie mamy głupią chęć bycia najlepszymi. Pragniemy być najładniejsi, najmądrzejsi, najbardziej lubiani i podziwiani. Okay, nie zawsze, ale przyznaj - zdarza się. Mi także. I teraz sobie myślę, że należy w pewnym momencie powiedzieć "stop" i wyluzować.

Źródło grafiki: KLIK

Prosty przykład znany z autopsji. Czytam według mnie za mało książek, za mało piszę recenzji. Przecież tyle innych blogerów daje radę uraczyć swoich czytelników większą ilością postów i przeczytać zwielokrotnioną w stosunku do mojej, liczbę pozycji. Wyrzucam sobie, że nie zdołam podołać wszystkim postawionym sobie celom czy założeniom, wciąż tkwiąc w jakimś dziwnym poruszeniu. I sama siebie pytam: po co? Po co gonić na ślepo i robić sobie wyrzuty sumienia z własnych potknięć? W dużym stopniu ważne jest już samo dobiegnięcie do mety, a nie zajęte miejsce. Równie dobrze można być ostatnim i gratulować sobie w duchu samego wykonania zadania. Bo nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli! Gdyby każdy mógł zawsze być "naj", tak naprawdę nikt nigdy by nie był.

Jesteśmy tak chorobliwie zapatrzeni w przyjęte wzorce, że nie potrafimy wyrobić sobie własnych. Być może pan X szybciej uczy się biologii i chemii. On poświęci na przygotowanie do sprawdzianu godzinę - Ty trzy. Aż ciśnie się nam wtedy na usta pytanie "Dlaczego jestem taki beznadziejny?". Nie martw się. Pan X poświęci dwa razy więcej czasu na nauczenie się słówek z angielskiego, czy zrobienie obiadu.

Tytułem podsumowania - ostatnie miejsce też ma swoje plusy! Z porażek da się wyciągać błędy i pamiętać o nich na przyszłość. Bo jeśli nie uda się za drugim, czwartym i piątym razem, to za szóstym będziesz święcić triumfy! :)