"Czarnoksiężnik z Archipelagu"

"Czarnoksiężnik z Archipelagu" - Ursula K.Le Guin

Źródło okładki: KLIK

Sama się sobie czasami troszkę dziwię, ale nie do końca dobrze odnajduję się w książkach fantasy. O ile miło czyta mi się historie umiejscowione w przyszłości, czy z pewnymi elementami fantastyki, o tyle do fantastyki  typowej (przez typową rozumiem taką, gdzie są jakieś nadnaturalne istoty, inny świat) cały czas nie mogę przywyknąć. W teorii odnoszę wrażenie, że takie książki mogłyby mi się spodobać, ale w praktyce wychodzi inaczej. Do dzisiaj nie doczytałam "Władcy Pierścieni", na osławionego Pottera jedynie gdzieś bardzo przelotnie rzuciłam okiem. Niedawno nadarzyła się okazja, aby sięgnąć po powieść fantastyczną i nawet się ucieszyłam, że "Czarnoksiężnik z Archipelagu" to moja lektura szkolna. Po cichu miałam nadzieję, że nareszcie w pełni przekonam się do tego gatunku. Czy tak się jednak stało?

Głównego bohatera poznajemy, gdy ten ma zaledwie kilka lat. Któregoś dnia chłopiec podsłuchał swoją ciotkę i zapamiętał zaklęcie, które sprawiło, że tamta poczęła władać kozami. Duny postanowił sprawdzić czy te same słowa wypowiedziane przez jego usta spotkają się z podobną reakcją. I owszem, spotkały. Zaintrygowana ciotka uczy go kolejnych zaklęć, a chłopiec jest wyjątkowo pojętnym uczniem. W końcu, już jako nastolatek, odbędzie on długą i pouczającą podróż.

Rozczarowałam się, niestety. Przez około 80 stron byłam jeszcze jako tako zaciekawiona, lecz reszta książki była dla mnie niemal drogą przez mękę. Doczytałam tę powieść po prostu dlatego, że obawiałam się kartkówki z lektury... W innym wypadku najprawdopodobniej porzuciłabym "Czarnoksiężnika z Archipelagu" w połowie. 

Co najsmutniejsze - mnie to okropnie nudziło! Przyszedł taki moment, kiedy bohater wędrował od miejsca do miejsca, a nic nadzwyczajnego się nie działo. W dodatku według mnie styl pisania pani Le Guin nie należy do najprzyjemniejszych. Kolejnym mankamentem okazały się być dziwne nazwy i imiona bohaterów. W zasadzie głupio uznać to za minus, przecież właśnie o to w fantastyce chodzi - żeby wykreować inny świat, wykazać się kreatywnością. Jednak ja na siłę starałam się zapamiętywać szczegóły, aby w razie sprawdzenia wiadomości wszystko pamiętać (dobra, później to już mi się nawet nie chciało angażować mózgu i czytałam oby jak najszybciej). To wszystko sprawiło, że bardzo się męczyłam i nie czerpałam przyjemności z czytania.

Ale, no właśnie, jest jakieś "ale". Mam świadomość, że "Czarnoksiężnik z Archipelagu" może poszczycić się przesłaniem i mądrością. W pewnym sensie doceniam przemycone metafory i morał. Wiem też, iż książka może się podobać. Nie jestem ślepa i widzę walory powieści. Tu problem nie tkwi w samym tekście, a w upodobaniach i niefortunnym fakcie, że to jednak był dla mnie szkolny obowiązek. Dla Was "Czarnoksiężnik..." być może będzie niezwykłą przygodą. Jednak nie zmienia to faktu, że ja się wynudziłam i zawiodłam...