"Delirium"

"Delirium" - Lauren Oliver

 

Źródło okładki : KLIK

Miłość jest dla nas sprawą naturalną. Chociaż do końca nie potrafimy jej nazwać, zdefiniować, to z jej istnienia zdajemy sobie sprawę. Nie wyobrażamy sobie świata bez tego uczucia, z którym od najmłodszych lat jesteśmy oswajani. A co by było gdyby miłość uznać za chorobę, taką, przed którą władze nakazują się bronić? Tak okrutną wizję przedstawiła nam Lauren Oliver w niezwykłej powieści pt. "Delirium".

 

Lena niedługo skończy szkołę i nadejdzie upragniony dzień ewaluacji, a po skończeniu studiów zabieg. Nastolatka żyje w przekonaniu, że wtedy będzie szczęśliwa, ponieważ nic jej nie będzie groziło, a okrutna choroba nigdy nie wedrze się do jej ciała. Jednak wszystko się zmienia, kiedy dziewczyna poznaje Aleksa. Chłopak zrobił na niej pozytywne wrażenie, ale mimo to Lena broni się przed uczuciem, które się między nimi pojawia. Mimo to życie nastolatki zmienia się o 180 stopni i nic nie jest już takie, jak przedtem.

 

Tę książkę chciałam już przeczytać od długiego czasu. Jednak mi i tej powieści było cały czas jakoś nie po drodze. Na szczęście zmieniło się to, kiedy udało mi się wypożyczyć "Delirium" z biblioteki. Po tylu pozytywnych recenzjach, zachęcających opiniach spodziewałam się naprawdę dobrej i porywającej historii. Nie zawiodłam się. Mimo faktu, że jestem raczej zwolenniczką innego gatunku, książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie i cieszę się, że wreszcie zdecydowałam się na zapoznanie losów Leny i Aleksa.

 

Narracja jest prowadzona z punktu widzenia dziewczyny i od razu Autorka ma ode mnie plusa. Dzięki takiemu zabiegowi miałam okazję dobrze rozumieć dziewczynę i nie musiałam zgadywać jakie emocje i myśli nią kierowały. Przyznam, że dobrze odnajduję się w książkach z narracją pierwszoosobową i w tym przypadku było tak samo. Na kartach powieści dobrze poznałam Lenę i wydaje mi się, że Lauren Oliver stworzyła postać realną, taką, która mimo odległych czasów w jakich żyje, może być wsród nas. Kierowały nią typowo ludzkie i naturalne uczucia, takie, z którymi i my codziennie mamy do czynienia.

 

Jednak nie tylko Lena jest postacią, która zapada w pamięć czytalnika, w "Delirium" jest takich bohaterów cała masa! Jedną z osób, którą polubiłam i chciałabym poznać w realnym życiu jest Alex. Był taki silny psychicznie i odważny, ale z drugiej strony delikatny i chłopięcy. Na uwagę zasługuje również Hana i Grace. Obie polubiłam i bardzo sobie cenię. Hana, najlepsza przyjaciółka Leny nie była wyidealizowana. Była ładna i miła, ale nie zawsze i nie dla wszystkich. Potrafiła także pokazać się od drugiej strony, tej ciemniejszej i odważniejszej. Za to Grace nieśmiała, skryta, z dziecięcą wrażliwością wzbudzała sympatię, bo... zwyczajnie miała w sobie coś pozytywnego.

 

Akcja nie zawsze pędzi szybko. Osobiście uważam, że początek nie był powalający i niektórym może się nie podobać. Co prawda nie mogę powiedzieć, że się nudziłam, ale od pierwszych stron nie śledziłam losów bohaterów z wypiekami na twarzy. Dopiero około setnej strony książka wciąga czytelnika w wir zdarzeń i zmusza do tego, bo poznawać ją dalej.

 

Teraz napiszę coś banalnego i zwyczajnego. Lubię tę książkę. Za Lenę i Alexa, za Hanę i Grace, za Głuszę, za plażę nad oceanem i za dom z numerem 37, w którym często chowali się bohaterowie. Lubię ją nawet z nudniejszymi momentami. A końcówka... Muszę się powstrzymać być jej nie zdradzić. No cóż... Kto czytał, to wie, że chyba jej w dosłownym sensie nie da się lubić, chociaż po części jest piękna. Uważam, że nawet Ci, którzy tego typu książek nie lubią powinni po nią sięgnąć. Dlaczego? Myślę, że w tym przypadku gatunek nie jest ważny. To książka, która ma w sobie cząstkę piękna i smutku, i nie powinno się jej od razu skreślić.

 

A teraz tak na koniec, podsumowując. Do przeczytania zachęcam, bo warto. Ja już mam ochotę poznać dalsze losy bohaterów i cieszę się, że "Pandemonium" koło mnie leży i pewnie za kilka dni będę ją mogła poznać. Dajcie i wy porwać się tej niezwykłej historii, która zabierze Was w głąb siebie i cały czas będzie zachęcała, by czytać dalej. Ci co czytali, pewnie sie ze mną zgodzą...